Er zijn verschillende definities voor spasticiteit. De meest gebruikte definitie is die van Lance (1980)*: 'Spasticiteit is een stoornis in de motoriek waarbij er een snelheidsafhankelijke toename is van de rekreflex van spieren op basis van verhoogde prikkelbaarheid van de rekreflex en waarbij de spasticiteit een onderdeel is van een bovenste motorneuron syndroom.' Dit bovenste motorneuron syndroom kan zowel van spinale als cerebrale origine zijn. De meest voorkomende aandoeningen die tot spasticiteit kunnen leiden zijn onder andere:
- Cerebro Vasculair Accident (CVA)
- Cerebrale Parese (CP)
- Traumatisch hersenletsel (TBI)
- Dwarslaesie (SCI)
- Multiple Sclerose (MS)
- Amyotrofische Lateraal Sclerose (ALS)
- Infecties en tumoren van het centrale zenuwstelsel
De behandelmogelijkheden van spasticiteit zijn de afgelopen jaren sterk uitgebreid. Klimmendaal heeft met de Sint Maartenskliniek de handen ineengeslagen om behandelaars, assistenten in opleiding maar ook collega-revalidatieartsen beter te informeren over de mogelijkheden en ervaringen in de twee revalidatiecentra. Deze samenwerking heeft geresulteerd in nieuwe spasticiteitsprotocol.
De behandelmogelijkheden voor volwassenen met spasticiteit veroorzaakt door een herseninfarct (CVA) zijn sinds kort gebundeld in een overzichtelijk spasticiteitsprotocol.
*Bron: Lance J.W. (1990), What is spasticity? Lancet, 335(1): 606.
