Maartje Oppeneer vertelt in een wekelijkse blog over haar revalidatie na een hersenbloeding. Eerder gepubliceerde blogs leest u hier.

Fietsen

Het wordt steeds duidelijker welke doelen ik ga halen en welke doelen ik bij moet gaan stellen. Aan het begin van het revalidatietraject wordt er gevraagd wat ik uiteindelijk wil bereiken. Daar hoefde ik niet over na te denken, dat was makkelijk! Ik had meteen een paar duidelijke doelen voor ogen. Één daarvan was, fietsen. Een in mijn ogen makkelijk te bereiken doel en het zou mij een hoop vrijheid terug geven.

Toch is dit een geval van makkelijker gezegd dan gedaan. Mijn balans houden en meerdere dingen tegelijk kunnen doen is opeens erg ingewikkeld geworden. Waar ik tot nu toe ervan uit ben gegaan dat ik straks weer ‘gewoon’ op mijn fiets stap, is nu de vraag of dat wel gaat lukken. Subtiel laten de therapeuten en de arts een paar keer woorden vallen als helm, elektrische ondersteuning en driewieler. Bij het horen van die woorden moet ik wel een paar keer slikken. Dat was niet wat ik had voorgesteld.

Ik vertel de fysiotherapeut dat ik de opties nog open wil houden, maar er niet om sta te springen. Eenmaal thuis besluit ik niet in problemen te denken, maar in oplossingen. Als ik wel op een driewieler kan fietsen, dan kan ik ook op een bakfiets fietsen. Minder gênant en nog handig ook. Iets wordt pas onmogelijk als je zelf alle mogelijkheden uitsluit.