Maartje Oppeneer vertelt in een wekelijkse blog over haar revalidatie na een hersenbloeding. Eerder gepubliceerde blogs leest u hier.

De fysiotherapeut

Na mijn hersenbloeding wordt ik opgenomen in het ziekenhuis. Aan de hartbewaking op de CVA Unit. Een speciale zaal waar patiënten met een herseninfarct of hersenbloeding komen te liggen die 24 uur per dag door een verpleegkundige in de gaten worden gehouden.

Ook speciaal, omdat je vanaf dag 1 begint met de revalidatie. Er is geen tijd om even bij te komen, je moet meteen hard aan het werk. Elke ochtend wordt je opgehaald voor de oefengroep. Samen met de ergotherapeut, logopedist en fysiotherapeut begin je aan de eerste stapjes van je herstel. Hoe eerder je dingen weer zelfstandig kunt, hoe beter, is het idee.

Maar de fysiotherapeut en ik waren niet zo’n goede match. Hield niet van een gezellig praatje, kon geen begrip opbrengen en vond dat ik maar gewoon normaal moest lopen. Nu is ‘normaal’ lopen als je net een hersenbloeding hebt gehad wel erg lastig. De tweede fysiotherapeut bleek precies hetzelfde te zijn als de eerste. En zo ontstond er een vooroordeel over de fysiotherapeut. Allemaal onaardige, niet sociale mensen zonder ook maar een beetje gevoel. 

Toen ik ontslagen werd uit het ziekenhuis, werd mijn revalidatie voortgezet bij Klimmendaal. Al snel blijkt dat ik ook daar bij de fysio aan de slag moet. Weken achter elkaar met zo’n onaardige fysiotherapeut te zitten opgescheept, dat leek mij verschrikkelijk. De opluchting was dan ook groot toen deze fysiotherapeut het tegenovergestelde bleek te zijn van mijn gemaakte vooroordeel. Hier bleek het te draaien om rust, balans, gezelligheid, begrip en vertrouwen. Ik ben met hem hard op weg om weer vertrouwen te krijgen in mijn lichaam, maar het vertrouwen in de fysiotherapeut heeft hij mij allang weer terug gegeven <3