Maartje Oppeneer vertelt in een wekelijkse blog over haar revalidatie na een hersenbloeding. Eerder gepubliceerde blogs leest u hier.

De wijze les

Ik ben met mijn vader in de supermarkt. Mijn vader heeft mij met mijn rolstoel even in het gangpad geparkeerd als er een oudere man aan komt lopen. Vol medelijden kijkt hij mij aan, als hij zegt ‘jij bent nog veel te jong om in een rolstoel te zitten’. Tja, wat moet je daar nou op zeggen. ‘Vindt u?’ of ‘daar weet u niks van’ of ‘ik heb geen medelijden nodig’. Dat is eigenlijk het eerste wat in mij opkomt. In plaats daarvan val ik stil.

Terwijl de man mij blijft aankijken besluit ik uiteindelijk te zeggen dat ik inderdaad te jong ben om in een rolstoel te zitten en hem de reden te vertellen. De man luistert maar half als hij een verhaal begint over een ver oud familielid die is overleden aan een hersenbloeding. Hij kijkt somber en begint te klagen over van alles wat er mis is. Niet opbeurend en niet iets waar ik op zat te wachten. Ik ben dan ook opgelucht als mijn vader terug komt en we samen het rondje in de supermarkt kunnen afmaken.

Aan ons gezellige rondje in de supermarkt hou ik een ongezellig gevoel over. Totdat ik besluit dat ik inderdaad te jong ben om in een rolstoel te zitten, maar mij dat alleen maar motiveert om hard te werken, niet bij de pakken te gaan neerzitten en vooral om te genieten van wat ik wel heb, zodat ik nog lang niet zo somber wordt als deze man. En zo leert deze oude man mij onbewust een mooie les.